عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدیدتهیه و تنظیم ـ عباس کرم الهی
آئین سوگواری حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و دیگر یاران با وفایش به همت خادم اهل بیت(ع) علی حسین محمدی نژاد ساعت 22 چهارشنبه 19 
شهریورماه1399 همزمان با « شب دفن بدنِ جَون بن حُوَی غلام سیاه‌پوست ابوذر غفاری در کربلا و سالروز وفات آیت الله سید محمود طالقانی اولین امام جمعه ی تهران» در خیابان بدر با رعایت پروتکل های بهداشتی برگزار شد .
به گزارش شوش نیوز ؛ در آین آئین سوگواری آیت الله سید محمد امام ، امام جماعت مسجد امام جعفر صادق(ع) ضمن عرض تسلیت اییام سوگواری سرور و سالار شهیدان حضرت امام حسین(ع) سخنان خود را با اشاره به احکام تیمم آغاز کرد و گفت : در هفت مورد است که به جای وضو باید از تیمم استفاده کرد ؛ اول آن که تهیه آب برای وضو یا غسل ممکن نباشد . دوم اگر به دلیل ترس از دزد و جانور و... یا نداشتن وسیلهای که بتوان با آن آب به دست آورد ، دسترسی به آب ممکن نباشد، باید تیمم کرد. و همچنین است اگر تهیه کردن آب یا استعمال آن به قدری مشقت داشته باشد که مردم تحمل آن را نکنند .سوم اگر بترسید استفاده از آب سلامت را به خطر بیاندازد و یا باعث طولانی شدن دوره درمان شود باید تیمم نمود. ولی اگر آب گرم ضرر ندارد ، باید با آب گرم وضو بگیرید یا غسل کنید .
وی افزود : چهارم هرگاه بترسید که اگر آب را به مصرف وضو یا غسل برسانید ، خود یا خانواده ، یا دوستان و کسانی که با شما مربوطند مانند کارگر و ... از تشنگی بمیرند یا مریض شوند یا به قدری تشنه شوند که تحمل آن مشقت دارد ، باید به جای وضو و غسل، تیمم نمود . و نیز اگر بترسید حیوانی که مانند اسب و قاطر معمولا برای خوردن سرش را نمیبرند ، از تشنگی تلف شود ، باید آب را به آن داد و تیمم نمود ، اگر چه حیوان مال شما نباشد. و همچنین است اگر کسی که حفظ جان او واجب است به طوری تشنه باشد که اگر انسان آب را به او ندهد، تلف شود. پنجم کسی که بدن یا لباسش نجس است و مقدار کمی آب دارد که اگر با آن وضو بگیرد یا غسل کند برای آب کشیدن بدن یا لباس او نمیماند ، باید بدن یا لباس را آب بکشد و با تیمم نماز بخواند . ولی اگر چیزی نداشته باشد که بر آن تیمم کند،باید آب را به مصرف وضو یا غسل برساند و با بدن یا لباس نجس نماز بخواند. ششم اگر غیر از آب یا ظرفی که استعمال آن حرام است آب یا ظرف دیگری ندارد ؛ برای مثال آب یا ظرفش غصبی است و غیر از آن آب و ظرف دیگری ندارد، باید به جای وضو و غسل، تیمم کند و هفتم هرگاه وقت به قدری تنگ باشد که اگر وضو بگیرید یا غسل کنید، تمام نماز یا مقداری از آن بعد از وقتخوانده میشود و یا در ماه مبارک رمضان اذان گفته می شود ، باید تیمم کنید.خجالت کشیدن عذر شرعی محسوب نمی شود و شما تنها می توانید صبر کنید تا وقت نماز تنگ شود و به جای غسل کردن تیمم کنید و نماز بخوانید ؛البته به دلیل به تاخیر انداختن عمدی نماز تا آن زمان معصیت کرده اید ، ولی نماز صحیح است .توجه بفرمایید که اگر تیمم بدل از غسل کنید تا زمانی نیاز به غسل کردن وجود ندارد که عذر شرعی باقی باشد ؛ بنا بر این اگر به دلیل تنگی وقت تیمم کرده اید ، برای کارهای دیگری که صحیح بودن آن مشروط به غسل کردن است باید غسل کنید .درباره تعداد نمازها و روزه هایی که باطل بوده و قضای آن واجب است، وظیفه شما این است که حداقل و حداکثر تعداد این نمازها و روزه ها را حدس بزنید، وظیفه شما بجا آوردن قضای تعداد کمتر است؛ برای مثال اگر حدس بزنید بین 50 تا 70 روزه از شما قضا شده، قضای 50 روزه برای شما واجب است.
آیت الله امام سپس به سیره ی اقتصادی حضرت امام علی(ع) درباره ی نحوه ی دریافت خمس پرداخت و یادآور شد : در قرآن کریم و در آیه ی 41 از سوره انفال که معروف است به آیه ی خمس آمده است :«وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِي الْقُرْبى وَ الْيَتامى وَ الْمَساكِينِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ إِنْ كُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّهِ وَ ما أَنْزَلْنا عَلى عَبْدِنا يَوْمَ الْفُرْقانِ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعانِ وَ اللَّهُ عَلى كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِير /// و بدانيد هر چيزى را كه [از راه جهاد يا كسب يا هر طريق مشروعى] به عنوان غنيمت و فايده به دست آورديد [كم باشد يا زياد] يك پنجم آن براى خدا و خويشان پيامبر، و يتيمان و مسكينان و در راه ماندگان است، اگر به خدا و آنچه بر بنده‌اش روز جدا كننده حق از باطل، روز رويارويى دو گروه [مؤمن وكافر در جنگ بدر] نازل كرديم، ايمان آورده‌ايد [پس آن را به عنوان حقّى واجب به خدا و رسول و ديگر نامبردگان بپردازيد]؛ و خدا بر هركارى تواناست. » البته خمس قبل از اسلام هم به گونه دیگری به نام « مِربا » از مردم دریافت می‌شد و پیامبر اسلام(ص) خمس را از غنایم دریافت می‌کرد و سپس درآمدهای دیگر نیز شامل می‌شد. این نوع از مالیات در زمان حضرت امیرالمؤمنین حضرت امام علی(ع) هم دریافت می‌شد و مورد دیگر هم زکات بوده است. ایشان کارگزارانی به نام کارگزاران مالی داشتند که به نقاط مختلف قلمرو حکومتی اعزام می‌کردند تا اموال را جمع‌آوری کرده و برای آن حضرت بفرستند. ایشان این افراد را با ویژگی‌های خاصی انتخاب می‌کردند و امانتداری این افراد برای آن حضرت بسیار مهم بود و بر همین اساس در زمان خلافت عمر ، تعدادی از مردم شوش و جندی شاپور به مدینه رفتند تا طبق معمول خمس ها را به امام علی تحویل دهند .
وی افزود : عمر طمع کرد و به امام علی(ع) گفت : « چرا باید تمام خمس ها را به شما بپردازند ؟ » قرآن فرموده است :« مردم متفاوت هستند و اگر مردم یکسان شوند طغیان می کنند » عده ای زیاد زحمت می کشند ، بالاتر از حد و توان خود تلاش می کند ، درس میخوانند تا به جایی برسند و در مقابل عده ای به خود زحمت نمی دهند و به فکر تحصیلات نیستند ، آیا می شود این دو گروه به اندازه ی هم اموال داشته باشند ؟ و یا به مدارک تحصیلی عالیه دست یابند؟ بر سر طمع عمر ؛ عباس بن عبدالمطلب عموی محمد بن عبدالله پیامبر مسلمانان و آخرین فرزند عبدالمطلب از تاجران و سیاستمداران عرب و برادر ناتنی عبدالله بن عبدالمطلب که در واقع عمومی حضرت امام علی(ع) بود به امام علی(ع) گفت : «مقداری از خمس ها را به عمر بده » عمر خمس ها را گرفت و تا روزی که زنده بود این خمس ها را به بیت المال برنگرداند .
آیت الله سید محمد امام در تکمیل سخنان خود پیرامون خمس تصریح نمود : موارد شش گانه ى خمس كه به دو بخش سهم امام و ديگران تقسيم شده است، تمامى اين ها به ميزان استحقاق بخشى از خمس را دريافت مى دارند و نه آن كه به طور مساوى، كه مثلًا در صورت اختصاص بخش دوم به حضرت زهرا (س) كه تنها فرزند پيامبر بزرگوار است. هر سه بخش سهم سادات را در اختصاص خود قرار دهد؟ هرگز! بلكه آن حضرت حتّى به اندازه ى كفاف خودش نيز دريافت نمى كرد .در این خصوص می خواهم به داستانی در مورد طایفه ی بنی عبدالقیس اشاره کنم .طایفه و قبیله عبدالقیس یا عبدقیس از قبایل قدیم عرب در تهامه در عربستان شرقی که شاخه‌ای از قبیله «ربیعه» است. این طایفه از ذریه «عبدالقیس بن افصی بن ربیعة بن نزار بن معد بن عدنان» است. این طایفه جنگجو نبودند و بر خلاف طوایفی که همیشه دست به شمشیر بودند این طایفه شمشیر را کنار گذاشته بودند و هر وقت سران این طایفه می خواستند به دیدار حضرت امام علی بروند در ماه های حرام یعنی «رجب، ذی القعده، ذی‌الحجه و محرم» از خانه بیرون می آمدند که کسی آنها را نکشد و وقتی هم که می خواستند به خانه های خود برگردند از امام علی می خواستند که راه بهتر زندگی کردن را به آنها بیاموزد ؛ امام علی هم فرمود : « چهار چیز را به خوبی انجام دهید« 1 ) ایمان به خدا 2 ) ـ شهادتین 3) ـ نماز را برپاکردن 4 ) پرداخت زکات و خمس و بدانید که تقسیم غنائم دست مردم نیست بلکه دست پیامبر(ص) است که طبق ضوابطی غنائم را تقسیم می کند .»
امام جماعت مسجد امام جعفر صادق(ع) در ادامه به « کینه و القاب » حضرت عباس(ع) پرداخت و در این خصوص گفت : خورشید به وسط آسمان رسیده بود که قنبر، دوان دوان خود را به مسجد رساند، بر آستانه در ایستاد و نفس زنان امیر مؤمنان، علی علیه السلام را از به دنیاآمدن نوزادشان باخبر ساخت و عرض کرد: «مولای من! هم اکنون آمده ام که هم بشارت دهم و هم اسم و کنیه نوزاد را از شما بپرسم.» برق شادی در چشمان آسمانی آن امام جهید و با گام هایی پرصلابت و دلی سرشار از احساس، به سوی خانه قدم برداشت. درِ خانه باز شد و حضرت زینب (س) به استقبال آمد. حضرت امام علی (ع) داخل شد و حضرت زینب (س) قنداقه ی کودک را به دست وی داد. اشک شوق از دیدگان پدر بر چهره نوزاد لغزید و او را در آغوش فشرد. سپس آن والا مقام، سنّت رسول خدا (ص) را اجرا کرد و در گوش راستش اذان و در گوش چپ او اقامه خواند و لحظاتی بر چهره ی نوزاد خویش، خیره ماند. میلاد او، چهارم شعبان سال بیست و ششم هجری هنگام ظهر بود.
رئیس دانشگاه امام علی(ع) شهرستان شوش یادآور شد : آن حضرت برای عمل به سنت رسول اکرم (ص) و برای اینکه تفأّلی بر آینده درخشان نوزاد خویش زده باشد، او را «عباس» نامید. عباس در اصطلاح عرب از ماده ی « عَبَسَ» به معنای « در هم کشیدن بشره و گرفتگی صورت» است. برخی عباس را به معنای شیری گرفته اند که دیگر شیرها از او می گریزند. و برخی دیگر، آن را به «الاسد الغضبان؛ شیر خشمگین» ترجمه کرده اند. از آنجا که امام علی (ع) از شجاعت و شکوه ایستادگی و پایمردی عباس (ع) در پیکار با دشمنان حقیقت، آگاهی کامل داشت، او را عباس نامید. حضرت عباس (ع) مصداق روشن و بارز آیه «أشِدَّاءُ عَلَی الْکُفَّارِ» بود. وی از سویی، وارث گنجینه دلیری و مردانگی نسلی شمرده می شود که از هاشم، جدّ بزرگ او آغاز شد و تا پدر بزرگوارش، علی بن ابی طالب (ع) ادامه داشت و از سوی دیگر، با دریای نام آوری و استعداد خانواده مادریِ خویش پیوند داشت که این دو، از آن جناب وجودی سرشار از کمال و افتخار آفرید.
امام جماعت مسجد امام جعفر صادق(ع) در ادامه به کنیه های حضرت عباس(ع) اشاره کرد و گفت : کنیه های حضرت عباس(ع) « ابو الفضل ـ ابو القِرْبَه ـ ابو القاسم و ابو الفَرجَه » می باشند و القاب آن حضرت« قمر بنی هاشم ـ «سقّ» و یا سقای تشنه لب کربلا ـ باب الحسین(ع) ـ کَبْش الکتیبه ـ حامی الظُّعَینه ـ مجاهد ـ باب الحوائج ـ حامی و..... » هستند که البته در کلام معصومان (ع) لقب های دیگری نیز برای حضرت عباس (ع) آمده است که از جایگاه والا و مقام ارجمند آن «علمدار ولایت» ، حکایت می کند .
.jpg)
آیت الله سید محمد امام در بخش پایانی سخنان خود به بزرگی های اباالفضل العباس(ع) اشاره کرد و تصریح نمود : در سال 26 هجري قمري، حضرت عباس (ع) پايه عرصه گيتي نهاد. مادر گراميش فاطمه، دخت حزام بن خالد بن ربيعه بن عامر كلبي و كنيه اش (ام البنين) بود. چند سال پس از شهادت حضرت فاطمه (س) بود، كه اميرالمومنين از برادرش عقيل، كه به اصل و نسب قبايل آگاه بود، درخواست كرد زني را از دودماني شجاع براي او خواستگاري كند و عقيل، فاطمه كلابيه (ام البنين) را براي آن حضرت خواستگاري كرد و ازدواج صورت گرفت.اميرالمومنين (ع) از اين بانوي گرامي، صاحب چهار پسر به نامهاي عباس، عثمان، جعفر و عبدالله شد.عباس (ع) ازبرادران ديگرش بزرگتر بود و هر چهار برادر به امام خويش، حسين (ع) وفادار بودند و در روز عاشورا در راه آن امام جان خود را نثار كردند. ارادت قلبي ام البنين (س) به خاندان پيامبر (ص) آنقدر بود كه امام حسين (ع) را از فرزندان خود بيشتر دوست مي داشت؛ بطوري كه وقتي به اين بانوي گرامي خبر شهادت چهار فرزندش را دادند فرمود: مرا از حال حسين (ع) باخبر سازيد و چون خبر شهادت امام حسين (ع) به او داده شد، فرمود رگهاي قلبم گسسته شد، اولادم و هر چه زير اين آسمان كبود است، فداي امام حسين (ع). اگر بخواهيم مقام و منزلت حضرت عباس (ع) را از ديدگاه امامان معصوم (ع) دريابيم، كافي است به سخنان آن بزرگوار درباره حضرت عباس (ع) توجه كنيم.
وی در تکمیل بخش آخر سخنان خود خاطر نشان نمود : در شب عاشورا، وقتي دشمن در مقابل كاروان امام حسين (ع) حاضر شد و درراس آنها عمربن سعد شروع به داد و فرياد كرد، امام حسين (ع) به حضرت عباس (ع) فرمود: برادر جان، جانم به فدايت، سوار مركب شو و نزد اين قوم برو و از ايشان سوال كن كه به چه منظور آمده اند و چه مي خواهند. در اين ماجرا دو نكته ی مهم وجود دارد يكي آن كه امام به حضرت عباس مي فرمايد: «من فدايت شوم. اين عبارت دلالت بر عظمت شخصيت عباس (ع) دارد، زيرا امام معصوم العياذ بالله سخني بي مورد و گزاف نمي گويد» و نكته ی دوم آن كه، حضرت امام حسین(ع) به عنوان نماينده اباالفضل العباس (ع) را به اردوي دشمن مي فرستاد. روز عاشورا هنگامي كه حضرت عباس (ع) از اسب بر روي زمين افتاد، امام حسين (ع) فرمودند: « الان انكسر ظهري و قلت حياتي /// اكنون پشتم شكست و چاره ام كم شد ». اين جمله بيانگر اهميت حضرت عباس (ع) ونقش او در پشتيباني از امام حسين (ع) است.
سپس کربلایی حسن عسکری یکی از مداحان اهل بیت (ع) از شهرستان دزفول با ذکر مصیبت و نوحه خوانی حاضرین در سوگواری را در غم و اندوه فرو برد .
.jpg)
شایان ذکر است روز پنجشنبه 20 شهریورماه 1399 از ساعت 22 الی 23 روضه ی حضرت علی اکبر(ع) توسط آیت الله سید محمد امام قرائت خواهد شد .
